Columns

Ik schrijf al jaren columns, soms worden ze gepubliceerd in regionale kranten.
Een aantal zijn gepubliceerd in Trouw en in de Viva.
Met een column-wedstrijd van Libelle heb ik een prijs gewonnen.

De eerste bundel columns is uitgegeven onder de titel: Doolhof of Labyrinth.
De tweede bundel is inmiddels uitgegeven en heet: Een hond met een achternaam.

Uit de collectie zal ik regelmatig nieuwe columns en poëzie op deze website zetten, dan heb je iets te lezen, en misschien krijg je dan ook trek in meer.

Eva van Baar.

Er zijn 5 nieuwe bundels met columns bijgekomen.

Waar zee en hemel elkaar raken
Snippers
Zwerm
Kaasblogjes
Ach ja, die katten

Ik zal uit al deze bundels een paar columns bij de andere zetten.

Boeken
Mijn katje ruïneert mijn boeken kast. Ze pakt af en toe een plank, en rukt er boeken uit.
Ze is speels, daar is het en jonge kat voor, maar ze drijft het behoorlijk ver.
Ze doet van alles wat die andere kat nooit heeft gedaan.
Die zie ik af en toe naar me kijken met een snoet van ”vind je dat nou allemaal goed?”
Nee, poes ik vind dat niet goed. Maar ik sta machteloos. Als je kat in huis hebt, dan neemt ze je huis over.
Ze doet wel netjes alles op de kattenbak, dat is verademing bij andere katten die bij voorkeur op mijn post plasten, als het op de mat lag.
Als ze op de bak is geweest verspreidt ze zo’n stank dat ik gelijk alles weg schep, dat is lastig en handig tegelijk.
Maar ik heb nog niet eerder een kat gehad die belangstelling had voor mijn boeken.
Zou ze soms stiekem lezen, als ik slaap?

Niet gaan zitten
Ik was bij familie en daar had ik een pan tomatensoep meegenomen omdat er nogal wat eters waren.
Er was een groot deel van de soep over en natuurlijk moest ik ook de pan meenemen dus daar stond ik mee voor de auto waar we mee naar huis reden.
er zaten al een paar andere mensen in die auto en alles was op slot omdat er ook kindertjes bij waren.
Normaal gesproken zet je dan even die paal op de grond en je doet de deur van de auto open.
Maar ik wist dat ik dat niet moest doen.
In die straat stonden twee rijen geparkeerde auto's en er was verkeer van twee kanten.
Als je dan gaat bukken om een pan neer te zetten, deur open, pan weer pakken, dan ben je beneden het zicht van die auto's die voorbij rijden.
Dan is de kans dat je wordt aangereden heel groot.
Bijzonder dat dit hele verhaal wat nu op papier staat, even in een flits door je hoofd gaat.
En dat je dus in een fractie van seconde weet dat je vooral niet moet gaan zitten maar moet blijven staan.
Ik stond met die pan en kon de deur niet open doen.
Ik zei: doe de deur even open, even open, OPEN!
Pas toen ik veilig in de auto zat kon ik uitleggen waarom dat op deze manier ging.
Achteraf vind ik het nog bijzonder dat ik zo snel wist wat ik moest doen
eigenlijk voordat ik alles had uitgedacht.

Koffie
Ik heb nogal eens het toeval tegen.
Niet altijd even dramatisch, maar wel heel consequent.
Ik was op een receptie, er werd me door een serverster gevraagd of ik iets wilde drinken.
Ik bestelde koffie.
Om me heen kreeg iedereen koffie, maar kennelijk waren ze me vergeten.
Er kwam een andere serveerster, die me vroeg wat ik wilde drinken.
koffie.
Ze verdween, nooit meer teruggezien. De derde serveerster kwam langs;
koffie.
Inmiddels hadden mijn vriendinnen op die receptie ook door wat er gebeurde,
als het zo gaat, dan wordt het komisch.
Ik heb nooit koffie gezien.
Die heb ik thuis maar zelf gezet.

Mond
Als ik praat kijkt mijn kat altijd naar mijn mond.
ze zoekt mijn gezicht af
en ze begrijpt er duidelijk helemaal niets van
dat ik een mond en een neus heb
dat dat allemaal niet zoals bij een kat aan elkaar zit
en dat ik hele andere geluiden maak dan een kat.
het lijkt erop of ze denkt dat ik eigenlijk een kat ben
maar wel een hele rare
Misschien heeft ze wel gelijk.

De poëzie heb ik ook aangevuld met wat nieuwe gedichten.

Voor jou
Voorzichtig, heel voorzichtig kom ik dichterbij
Op het slappe koord van de liefde
De balansstok is het nu
Met de verworven zekerheden
Maar balans betekent
Soms naar links
Soms naar rechts
En heel kort stil
Mensen gaan samen
En onderweg kijken ze elkaar aan
Dat heet contact
Daarna weer verder
Hoe zal het gaan
Kan ik in jou wonen
Kan ik vertrouwen
Geef jij veiligheid
Zie je mij
Hoor je mij Ken je mij
Zoek je mij
Ben jij wie ik zoek?
De tijd zal het leren.

Keerpunt
Soms bewust

Soms later
Veel later
Zie je dat dit
Een keerpunt was
Een u bocht
Naar een nieuwe manier

Dementie.
Jouw wereld krimpt,
Zoals jij verschrompelt
Raakvlakken raken elkaar niet meer
Taal wordt ontoereikend
Taal verdwijnt
Zodat je elkaar moet vinden in gebaren
In emotie
In oer
Zoals in het begin

Mijn boek ‘schrijven is doen’ komt vandaag bij de post. De inhoud is gebaseerd op de inhoud van de schrijf cursussen.

Er zijn altijd mensen die zelf met een schrijfboek aan de gang willen, zonder feedback. Daar is dit boek heel geschikt voor.

Het is verkrijgbaar via pumbo.nl, en boekenbestellen.nl. Of via de boekhandel.

www.evavanbaar.nl

Mengelwerk

Bij iedereen gebeurt wel eens iets geks, iets bijzonders.

Je hoort een flard van een gesprek en vraagt je af hoe het verder gaat.

Je kat kijkt je aan met een snoet van ‘vertel mij wat’.

Je staat in de rij bij de supermarkt en ziet iets geks.

Als je dichterbij komt, blijkt het heel iets anders te zijn, je ogen hebben je voor de gek gehouden.

Dagelijks leven is een rubriek waar heel wat onder valt wat we allemaal wel eens meemaken.

Ik denk dat de aantrekkingskracht van een blog zit in de herkenbaarheid.

Mensen lezen het en denken; ja, zo zoiets heb ik ook wel eens meegemaakt, je zou er iets over kunnen schrijven.

Dat is precies wat ik doe, ik schrijf er over.

Columns, poezie, korte verhalen, er zitten zelfs schrijfopdrachten tussen. Mengelwerk dus.

Veel leesplezier!

Eva

Talent

De ene heeft hier talent voor en de andere daa r.

Ik heb bewondering voor vrouwen die iets kunnen maken wat op de beschrijving lijkt.

Ik kan dat niet.

Bij mij wijkt het zo af, dat ik er de tekening niet bij durf te doen, je kunt beter niet weten hoe het had moeten worden.

Vrije expressie, dat kan ik wel.

Gewoon een draad vastnaaien, en er een abstracte voorstelling mee maken, dat kan ik wel.

Schilderen vanuit mijn gevoel, heerlijk met kleuren spelen en met vormen. Als het maar niet echt op een vaas hoeft te lijken want dan lijkt het nergens meer op.

Ik ben vol goede moed aan een borduur schilderijtje van Jip en Janneke begonnen omdat me dat leuk leek voor mijn dochter, die een baby kreeg.

De baby is al lang en breed geboren, maar Jip en Janneke zijn alleen nog in contouren aanwezig.

Jip zijn hoofd is klaar, aan de rest heb ik niet meer durven beginnen.

Zelf een boek schrijven kan ik ook, als het maar creatief genoeg is, lukt het wel, het moet alleen niet ergens op hoeven lijken, want dan lijkt het nergens op.

Ach, ieder zijn talent.

De reünie

Ach ja, die reünie van de eindexamenklas van de MMS.

Leuk. Die werd gehouden in leraarskamer, het heilige der heiligen, waar we nooit binnen mochten, nu wel.

Het bleek een heel gewoon lokaal te zijn, maar voor mij was het heel bijzonde r.

De toon werd gezet, en het was gelijk raak.

Geen oppervlakkige verhalen, maar echte belevenissen.

Iemand was zendingswerk gaan doen, iemand had een kindje geadopteerd en opgehaald.

Iemand had een miljoenen bedrijf opgezet, iemand was heel jong weduwe geworden, en vertelde wat ze deed om haar hoofd boven water te houden.

We zijn met de hele groep iets gaan drinken in een locatie die weliswaar in de buurt van de school stond, maar die we toen nog te ouwelijk en ongeschikt vonden.

Iemand had een harp meegenomen en speelde er een stukje op.

Mijn eigen trouwe vriendin van toen vertelde dat ze in Griekenland was geweest om daar bij een klooster speciale bescherming af te bidden, voor het krijgen van een kind.

Ze was gelijk in verwachting.

Later is ze nog een keer terug geweest.

Er werd haar gezegd dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, ze was op dat moment al zwanger, al wist ze dat nog niet.

Heel bijzonder, leuk om iedereen weer even te spreken.

We hebben na afloop en foto genomen op de trap voor de hoofdingang.

Net als vroeger, toen we er nog op school zaten.

Rijangst

Ik had al 10 jaar mijn rijbewijs, maar had door omstandigheden nog bijna nooit in achter het stuur gezeten.

Dus ik was bang om zelf alleen te rijden, en ik vroeg me ook af of ik het wel zo leuk zou vinden dat het de moeite waard zou zijn om een eigen auto aan te schaffen.

Als je die alleen maar in de garage laat staan omdat je veel liever op de fiets gaat, is het zonde van het geld.

Ik heb rijles genomen.

Omdat ik niet meteen en aantal lessen bij dezelfde instructeur kon krijgen, heb ik bij drie verschillende instructeurs een aantal lessen genomen om te kijken hoe ik het allemaal vond.

Dat bleek een goed idee te zijn.

De ene vertrouwde me gelijk alles toe, daar kreeg ik meer zelfvertrouwen van.

De andere leerde me nog wat foefjes die ik nog niet kende.

De derde behandelde me als iemand die nog nooit eerder achter het stuur gezeten had.

Ik had niet verteld dat ik mijn rijbewijs al had.

Ik wilde gewoon ervaren wat er zou gebeuren.

Bij de eerste twee heb ik nog een aantal lessen genomen, vooral voor dingen die ik eng vond, invoegen op de snelweg en zo.

Die derde heb ik nooit meer teruggezien.

Ik heb een eigen auto. Dat is inmiddels een jaar of tien geleden, ik ben aan mijn tweede auto, en ben er geweldig blij mee. Ik pak de auto graag ik ben geen maniak, het is voor mij een manier om van a naar b te komen maar ik heb er geen hekel aan.

Familie

Familie kies je niet zelf uit, daar word je mee geboren.

Je vader, moeder, broers zussen, ze bepalen het eerste deel van je leven, en vaak hebben ze zo veel invloed op je, dat ze ook behoorlijk bepalend zijn voor de rest van je leven.

Ik merk om me heen dat de oudste dochter een bepaald patroon doorloopt.

Je krijgt een dubbele verstandhouding met je moede r.

Hoe sterker de band was, des te meer moeite heb je om jezelf te zijn naast haar. De meeste moeders van nu weten wel hoeveel schade ze aanrichten met ongewenste bemoeizucht, maar waar ligt de grens?

Dat kan voor de een heel anders zijn dan voor de ander, en dan heb je een probleem.

Universeel is de wens om gewaardeerd te worden.

Dat oerverlangen is iets waar ouders niet genoeg aan kunnen doen, geloof ik.

Dan maakt het niet eens zoveel uit hoe oud de kinderen zijn waar je het over hebt.

Jonge kinderen hebben het nodig.

Maar volwassen mensen hebben ook behoefte aan liefde, erkenning, het gevoel dat je een plaats hebt in de wereld.

Dat je gewenst bent, gewaardeerd, dat je gezien en gehoord wordt.

Dat zijn de grondrechten van het kind, maar die gelden ook voor een volwassene.

Als je ouders je het gevoel hebben kunnen geven dat je belangrijk bent om wie je bent, dan is dat een groot goed.

Zorgmoe

Ik weet niet of het vroeger ook voor kwam, het lijkt er soms op of we sinds de vorige eeuw ineens allerlei emoties hebben die er vroeger niet waren.

Of er werd niet over gesproken.

Over zorgmoe.

Er werd sowieso niet veel over dingen gesproken, daar hoor ik nog wel eens staaltjes van bij oudere mensen.

Ze zeggen het op een manier alsof ze dat niet eens zo’n gekke oplossing vonden.

Of gelaten, “dat was nu eenmaal zo.”

Maar zorgmoe is iets wat voorkomt als je lang klaar hebt gestaan voor iedereen, en ineens is het op.

Je hebt geen zin meer in die bestuursfunctie, in moederen over kinderen die allang volwassen zijn, in zoeken naar spullen die ze gewoon op kunnen bergen waar ze horen.

Altijd klaarstaan is iets wat als een deugd wordt gezien, maar het kan ook teveel zijn.

Er zitten helaas wel twee kanten aan.

Die mensen die altijd klaar staan willen wel graag die mensen zijn die alles kunnen, alles doen, overal voor gevraagd worden. Ze zijn graag de spil, de sterke, de manage r.

Het is even wennen, als dat patroon ineens wordt doorbroken.

Voor alle partijen.

Computer

Midas Dekkers houdt niet van de computer.

Hij tikt alles wat hij schrijft op een gewone machine.

Zo’n ding heb ik ook gehad.

Nou ja, op mijn werk dan. Voor privé gebruik waren ze voor mij te duur.

Ik heb het geleerd op zo’n zwart monster met zware toetsen. Daarmee werd de toets die je met je pink aansloeg altijd minder zwart dan die andere.

En als je een stukje redelijk netjes had getikt, kon de hele boel weer over als je in de laatste zin een fout had gemaakt.

Dat is nu allemaal achterhaald, dankzij de computer.

Ik heb zelf een haat-liefde verhouding met mijn computer, dus ik kan Midas wel begrijpen.

Ik maak inmiddels dankbaar gebruik van het feit dat je de fouten die je typt makkelijk kunt verbeteren.

Ik heb ooit een typediploma gehaald, ik had geloof ik zelf een hoge snelheid en weinig fouten, maar dat is inmiddels behoorlijk veranderd.

Ik typ nog steeds snel. Dat wel.

En ik hoef geen andere apparaten zolang het ik het uit kan stellen.

Geen IPad, iPod, telefoon waar je nog hele andere dingen mee kunt doen, geen tablet, of dat soort dingen.

Ik heb een laptop, en ik gebruik hem meer dan ik had gedacht. Ik zou niet meer zonder kunnen.

Vreselijk toch?

We zijn haar kwijt.

Dementie is een ingewikkeld verschijnsel.

Het komt sluipend, en is eerst nog zo mild dat het nog niet echt opvalt. Een beetje vergeetachtig, een beetje verstrooid.

Als je altijd al een verstrooide professor was, valt het nog minder op.

Maar ik merk het bij mijn moeder, het gaat nu wel heel snel achteruit.

Ze is soms volkomen in de wa r.

Ik zie hoe ze probeert de schijn op te houden in gezelschap. Dan luistert ze wel, maar ze zegt steeds minder, dan valt het niet zo op dat ze de boel niet meer op een rijtje heeft.

Als ik bij haar ben, alleen op bezoek in het verzorgingstehuis, dan merk ik er steeds meer van.

Ze haalt vroeger en nu door elkaa r.

Weet niet meer dat ik er nog niet was toen ze een meisje was. Ik vind het geen probleem.

Ik hoor dingen die ik nog niet wist.

Dat ze vroeger een Ford hadden en dat ze kippen hielden.

Ik vind dit soort verhalen leuk om te horen, ze vermaakt me er mee, we hebben er samen plezier om.

Maar ze weet ook niet meer hoe ze thee moet zetten.

Koffie met een koffiezetapparaat was al te moeilijk, maar thee gaat nu ook niet mee r.

Ze weet niet hoe ze mijn telefoonnummer moet draaien, en ze weet me niet meer te vinden in haar telefoongids.

Ik sta er in verschillende variaties in, met mijn voornaam, achternaam, meisjesnaam en gewoon voorin op de eerste bladzij.

Zolang we er samen nog een beetje om kunnen lachen vindt ze het niet zo erg, maar ik vrees de dag dat het echt niet meer kan en ze naar de andere verdieping moet waar de mensen wonen die het allemaal niet meer op een rijtje hebben.

Dat heeft ze nog steeds goed in de gaten.

En zolang het nog kan, doen we dit haar niet aan.

Ach, komt tijd kont raad, soms lopen de dingen anders dan je denkt, ik probeer een beetje bij de dag te leven.

We zijn intussen een paar maanden verder. Het verzorgingstehuis is ongemerkt in een verpleeghuis veranderd, de mensen die er nog wonen zijn allemaal zo slecht, dat je het geen verzorgingstehuis meer kunt noemen. Dat heeft als voordeel dat ze nu geen verdieping hoger meer hoeft, de verpleegafdeling is een verdieping lager, ze houdt gewoon haar eigen kamer.

Soms heft het ene probleem het andere op.

Winkelen

Ik ken weinig mannen die het leuk vinden om te winkelen.

Zoals wij vrouwen winkelen bedoel ik.

Overal kijken, honderd dingen aanpassen en dan terug naar de eerste winkel.

Om te kopen wat je het eerst hebt gezien.

Mannen weten precies wat ze willen hebben en ze gaan het halen. Daarmee is de kous af.

Ik heb wel heel wat uren doorgebracht in winkels waar ik zelf niets te zoeken had, dan was ik met mijn partner mee.

Die keek naar alle details van treinen, wissels, spullen om de achtergrond te maken, dat soort dingen.

Ik heb zelf geen geduld om te winkelen als er iemand mee is die er overduidelijk geen zin in heeft.

‘Kijk maar hoor, ik wacht wel.’ zegt hij.

Dan kijk ik vluchtig, zie heel snel of er iets van mijn gading is, of besluit gewoon om een andere dag terug te komen.

Om het dan in mijn eentje nog eens dunnetjes over te doen.

Verhuizen

Ik weet nog goed dat we onze flat te koop hadden in Haarlem.

Het was een klein flatje, en iedereen wilde, uiteraard, alle details zien als hij kwam kijken.

Ik rende door het huis, gooide de vuile was in de machine, legde mijn baby in de box, propte de was die aan de lijn hing ergens waar je het niet kon zien en duimde dat deze mensen het huis zouden nemen.

We kregen mensen die vroegen of er geen buitenlanders woonden.

Er kwam iemand die de koude kraan in de badkamer afkeurde.

Er kwam iemand langs die aan de verwarming voelde of die aan stond of niet.

Uiteindelijk kwamen er twee verpleegstertjes langs, die het namen.

Papa betaalde, dochter ging met een vriendin in de flat wonen. In de gang hoorde ik ze een vreugdedansje maken.

Prima, die zijn er blij mee.

Dat doet me goed, ik heb hier heerlijk gewoond.

Het is te klein geworden, maar ik denk er met veel plezier aan terug.

En ik gun het aan mensen die er net zo blij mee zijn.

Modderschoen.

Zeg dat wel.

Ik heb nog nooit zoveel met modderschoenen te maken gehad als deze vakantie.

Je denkt dat juni een goede maand is om te kamperen, meestal is dat ook zo, maar helaas…

Modderschoenen, kacheltje aan, alle activiteiten overdekt.

De Ardennen zijn gelukkig ook mooi vanuit de auto (ja, ook daar modderschoenen en de verwarming aan)

Rennen naar het toiletgebouw, met modderschoenen in de douche, schoenen uit, moddervoeten, schone voeten, schoenen aan, weer vuil.

Modderschoenen voor de caravan, onder de luifel.

“Kijk uit, hou het slaapgedeelte schoon.”

Kortom, deze vakantie doen we nog een keer, maar dan met minder regen.

Normen en waarden

Je hoeft er niet ver voor weg te gaan.

Om precies te zijn, het dagelijkse ritje met de trein van Alkmaar naar Amsterdam is genoeg. Het begon goed. Geen gedrang om de open plaatsen, iedereen zit zoet achter de Spits, of de Metro, of probeert zijn slaaptekort wat in te lopen. Dat ziet er heel schattig uit, alle mensen zijn lief als ze slapen. De conducteur komt binnen. Oh ja, soms wordt er gecontroleerd. Ik duik in mijn tas naar mijn abonnement, maar blijk mijn kortingskaart te pakken te hebben. Na enig zoeken volgt ook het abonnement en de man is zo attent me te vertellen dat ik met dat abonnement dezelfde voordelen heb als met de kortingskaart. Die kan ik inleveren en met een beetje goede wil krijg ik daar geld voor terug. Hij rekent nog uit hoeveel en geeft zijn gironummer, voor het geval ik wat overhoud. Een goede start, heel attent en dat maakt heel wat vertragingen goed.

Dan volgt mijn dagelijkse stukje metro. Het is ongelofelijk druk, we staan op elkaar gepropt. Er is geen mogelijkheid om je vast te houden, maar dat hoeft ook niet, als je zo dicht op elkaar staat, kun je toch niet omvallen. Ergens boven mijn hoofd zegt iemand dat ze blij is dat ze groot is, het lijkt haar dat je je overspoeld voelt, als je klein bent. Ik beaam het, naast me staat een jongetje, dat komt tot aan mijn schoude r. Hij zal helemaal wel het gevoel hebben dat hij op de bodem van een aquarium ligt. We hangen allemaal schuin als er wordt afgeremd en laten het goedmoedig over ons heen gaan.

Na de derde halte wrikt een meneer zich met grof geweld tussen de passagiers. “Ik moet mee” Hij steekt met zijn bleke dunne hoofd ver boven alle donkere koppies uit en hij duwt een Surinaams meisje met geweld weg. Eerst zegt ze “doe normaal man!” maar daarna ziet ze ineens de humor van de situatie (humor? Met een beetje goede wil zit overal nog wel wat humor in). Ze begint te lachen en dat werkt aanstekelijk. De meneer 'die mee moet' blijft heel stuurs voor zich uit kijken. Hij staat voor paal, terwijl de andere passagiers steeds meer beginnen te grijnzen.

Dit zijn aangepaste normen en waarden. Als je er niet om kunt lachen, heb je het heel moeilijk met het openbaar vervoe r. Galgenhumor is ook humo r.

Reisverhaal.

Elke maandag reis ik door Noord-Holland

Een klein stukje maar, van Alkmaar naar Heerhugowaard.

De moeite niet, zou je zeggen. Maar ik geniet van dat stukje treinreis.

Het is nog vroeg in de ochtend, de omgeving kleurt rood door de opkomende zon.

Prachtig, ik geniet er telkens weer van dat het zo hetzelfde is en toch anders. Dat kan alleen in de natuur. Elke boom is een boom, maar elke boom is anders. De lucht verschilt vandaag van die van morgen, en zo is het met alles.

Altijd rustgevend, nooit saai.

Daarom maakt het voor mij niet uit dat het vlakbij is en maar een klein stukje.

Seniorenmoment

Mijn computer wordt trager.

Dat komt door alles wat er in zijn binnenste gebeurt.

Ik word zelf ook trager, misschien ook wel omdat er van alles in mijn binnenste gebeurt.

Dus hebben we af ten toe samen een senioren moment.

Daar moet je echt voor op de bank gaan zitten, staan duurt te lang.

Soms print ik iets uit, en als dat in in conceptvorm gebeurt, is mijn printer razendsnel.

Leuk, net als vroeger.

Ik print af en toe iets uit om het nog eens mee te maken.

Microsoft

Toen, heel lang geleden, de personal computer door steeds meer particulieren werd gebruikt zag je een kentering in de maatschappij.
Tot dat moment deed iedereen nog van alles met potlood en papier, de post had het nog druk, ze heetten toen nog PTT. Weet u dat nog?

Van een laptop had nog niemand gehoord, een tablet was van chocola.
Een Trojaans paard ging over de Trojaanse oorlog en een virus was iets wat over ging als je met een aspirientje (kennen we die nog) naar bed ging.

Science fiction schrijvers zagen al voor zich hoe de computer de wereld over zou nemen.
Geen drinkwater, geen stroom en alle vitale functies verstoord.
We zijn bijna zo ver.
Ik worstel zelf al maanden met een systeem waar je e-mailadressen in zet, die er vervolgens met geen mogelijkheid meer uitgaan.
Mensen krijgen ongevraagd mijn nieuwsbrief.
Daar ben ik niet schuldig aan, maar ik word er wel op aangekeken.

Microsoft is de schuldige, met een systeem waar fouten in zitten die niemand er uit kan krijgen.
Gelukkig is mijn mail heel makkelijk te verwijderen, maar ook de tolerantie van de mensen wordt minder.
Ze vinden dat het mijn probleem is, ik moet het maar oplossen.
Gelukkig staan tegenover die paar zeurpieten heel veel sympathieke mensen die normaal en menselijk reageren.
Maar van mij mogen die mensen die zo onredelijk doen een flink Trojaans paard in hun computer krijgen.
En dat is minder makkelijk te verwijderen dan dat paard van Troje, destijds, dat kan ik je wel vertellen.

© eva van baar

Feedback kunstplant Ikea

We zitten aan de grote tafel tegenover elkaar met de laptop.
Af en toe kijkt er een van ons links of rechts om de laptop heen, en verder zitten we knus achter onze eigen schermpjes, met een kop koffie er naast.
Enige tijd geleden heb ik kunstplanten bij Ikea gekocht en Paul ook. Hij een hele grote, ik een paar kleintjes.
Vroeger heb ik planten gehad die het lang volhielden, grote en kleintjes, maar sinds ik katten heb is dat verleden tijd, daarom die kunstplanten.
Makkelijk, je hoeft ze alleen maar neer te zetten en je hebt er geen omkijken meer naar.
Paul kreeg een feedback vraag via de mail, hoe de kunstplant bevalt.
Eerlijk gezegd niet zo goed, ze drinken zo veel en het liefst whisky.
Eentje geeft licht in het donker, en hij zeurt me maar aan mijn kop dat hij wil wandelen, in een bos waar veel planten staan.
Hij voelt zich eenzaam en komt dan verdrietig aan mijn bed huilen.
Hij vindt dat hij wordt verwaarloosd door mijn kat.
Die zit aan alle echte planten, maar deze laat hij met rust.
Dat is ook de bedoeling.
Die andere wil in echte aarde staan en hij wil een mooiere bak.

Dat laatste zal misschien nog wel eens gebeuren, maar op dit moment heeft dat nog geen prioriteit.
De derde kan zijn blaadjes niet laten vallen, die zitten muurvast. Daar heeft hij last van.
Hij vindt het niet leuk dat ze alle drie hetzelfde zijn, hij was graag een beetje anders geweest dan die anderen.
Meer een eigen identiteit, zogezegd.
Jammer dat mijn planten in een identiteitscrisis zitten, maar ook dit heeft bij mij niet zo’n hoge prioriteit.
Als ik ooit helemaal niets meer te doen heb, kan ik altijd nog kijken of ik iets aan die klachten kan doen.
Ik vind het toch niet zo’n fijn idee dat ze het niet naar hun zin hebben.

Maar de kans is het grootste dat ik ze gewoon in hun sop gaar laat koken. Of ik koop nieuwe die niet zo zeuren.
Ik had ze gekocht voor het gemak, maar ik heb er mijn handen aan vol.
Toch leuk dat ze bij Ikea om feedback vragen.

© eva van baar

Vakantie 2016

Om het inbrekersgilde niet op een idee te brengen zal ik niet zeggen waar we zitten, hoe lang, of we er nog wel zitten of inmiddels thuis zijn.
We kwamen met onze caravan aan met regen en dat is niet meer over gegaan.
Maar dat wisten we toen nog niet.
Vier weken vakantie, drie dagen mooi weer.
Bij de receptie kregen we een uitgebreide ontvangst; “leeftijdsgenoten, leuk”.
De man was 82, wij nog lang niet, maar dat maakt niet uit.
Hij begon een verhaal over zichzelf en was niet meer te stuiten.
Hij fietste voor ons uit naar onze gereserveerde plaats, en gelukkig vertelde hij ook nog het een en ander wat we wel wilden weten.
Onze plek was bij ‘Dombo, de olifant’.
Het bleef hozen, kletteren, miezeren en tussen de buien door renden we snel met de tassen naar de caravan.
Vechten met het matras dat heel kunstig in een hoekje is ingebouwd.
Elk jaar zijn we weer vergeten hoe dat was, maar we blijven er niet voor thuis.
Er rent een eekhoorntje naar boven in de boom die 5 meter bij mij vandaan staat.
Het is even droog, we zitten buiten.

Vakantie.

Oudenbosch

Omdat we er allebei iets mee hebben zijn we naar de kerk van Oudenbosch gegaan.
Die is geïnspireerd op de Sint Pieter van Rome.
Een indrukwekkend gebouw, met de pracht en praal die je ook in de Sint Pieter tegen komt. Persoonlijk vind ik de ingetogen Pieta van Michelangelo het mooiste, maar het is wel imposant om al dat goud te zien.
Er worden nog diensten gehouden, er werd geoefend door de communicantjes van dat weekend, een indrukwekkende rij.

Dat heb je nog in Brabant.
We kwamen voorbij een biechtstoel, en ik twijfel of die nog net zo frequent gebruikt wordt als vroeger, want er stonden verfblikken, die net onder het gordijn uit kwamen.
Misschien worden ze weggehaald als de pastoor in actie komt, dat kan.

© eva van baar

Klompen

Als je kampeert heb je niet je mooiste spullen bij je, het moet tegen een stootje kunnen.
Het moet makkelijk zitten, het moet er nog redelijk uit zien als het een poosje opgevouwen in het kastje gelegen heeft.

Kortom, ik heb altijd speciale vakantiekleren bij me.
Een nette jurk voor speciale gelegenheden, en nette schoenen.
Verder heb ik de hele vakantie op witte klompen met roze roosjes gelopen.
Die konden tegen de regen.
Aan het eind van de dag zogen ze aan mijn voeten vast, zodat het nog een hele toer was om ze uit te doen.
Maar ze deden het prima, ik heb er veel plezier van gehad.

© eva van baar

Afvalkunde

In eerste instantie dacht ik aan een nieuwe manier om af te vallen. Ook al heb je al honderden keren gelezen dat er geen wondermiddelen bestaan, toch trap je er af en toe weer in, als er van die enthousiaste verhalen bij staan van mensen die nergens van afvielen, maar wel van dit product.
Maar nee, dit gaat over vuilnis.
Ik weet dat er hele bevolkingsgroepen leven van wat je kunt vinden op de afvalberg, maar persoonlijk lijkt het me helemaal niks om in het afval van een ander te moeten snuffelen naar bruikbare dingen.
Al die weggegooide etensresten, om van luiers en maandverband nog maar te zwijgen, dat zit er ook allemaal tussen. Alles wat bruikbaar is wordt vaak al gescheiden weggegooid, wat ik een hele goede zaak vind.
Overigens gaat dat in mijn wijk heel onlogisch, de huizen beneden hebben drie afvalbakken grijs groen en blauw.
Degenen die een huis boven hebben gooien alles door elkaar in een container met een gat wat niet zo erg groot is, dus sommige dingen kun je niet kwijt.
Daar is het grof vuil dan weer voor, dat kun je zelf afvoeren, of je kunt het op laten halen.
Officieel mag je je spullen pas na achten ‘s morgens neerzetten, maar iedereen doet het de avond tevoren, en dan verandert die berg voortdurend van samenstelling.
Wat er stond wordt weggehaald door mensen die er nog wel iets in zien, en de berg wordt weer aangevuld door mensen die er iets bij zetten wat ze ook van af willen.
Ik heb een periode bij stadsontwikkeling en beheer gewerkt, daar valt grof vuil onder.
Dan nam ik de telefoon op:
”Spreek ik met grof vuil?”
Het vuil moest op een bepaalde manier worden aangeleverd, niet meer dan zoveel kubieke meter, hout moest gebundeld, stenen en bouwafval moesten apart worden aangeleverd.
Snoeiafval apart, elektrische apparaten ook.
Kortom, minder makkelijk dan je denkt.
Ik werkte er pas en kreeg en chinees aan de lijn. Netjes dat die persoon het op onze manier probeerde, jammer dat ze echt alleen maar chinees sprak.
Mijn collega zat er niet mee.
“Hebbu snoei, hebbu elektrisch?”
Ik vraag me af wat die Chinese mevrouw van ons Hollanders heeft gedacht.

© eva van baar

Senseo

Ik ken iemand, ik zal geen namen noemen, die altijd haar Bonsai boompje meeneemt op vakantie.
Drie weken Oostenrijk, en ze houdt hem de hele weg op haar schoot op de voorbank.
Als je je planten achter moet laten bij iemand als ik kan ik me dat voorstellen, ik kan alles net aan in leven houden met een scheut water, meer zit er niet in, ik heb geen groene vingers.
Maar bij ons gaat het Senseo apparaat mee.
Het mag nog net niet op mijn schoot op de voorbank, maar het wordt als laatste ingepakt en als eerste uit gepakt als we met de caravan op onze bestemming zijn.
Eerst de stroom er op en dan een kop koffie.
Daarna zijn we bereid tot het opzetten van luifels, het uitdraaien van pootjes, het opmaken van de bedden, kortom al die dingen die je moet doen voor je met de tweede kop koffie kunt gaan zitten.
Ik hoorde al jaren over mensen die met vijf kilo binten en Douwe Egberts koffie op vakantie gaan.
Over expats die een moord doen voor hagelslag, stroopwafels en drop, dus eigenlijk vind ik dat ik een goede traditie voortzet.
Voor ons valt het Senseo apparaat onder de eerste levensbehoeften.
Bij u niet dan?

© eva van baar

Max

Ik zit in de doelgroep voor Max.
De omroep, met programma’s als dokter Deen, André Rieu, Willeke Alberti, en die van de hak, hoe heet ze ook alweer?
Ze doet die hak nu niet meer, dat is inmiddels iemand anders waarvan de naam me ook ontschiet.
Ze interviewen mensen van vijftig jaar en heel veel ouder.
Alles gaat in een rustig tempo, er wordt niet meer met vier mensen tegelijk door elkaar gesproken aan die tafel met hoe heten ze ook al weer?
Ze hebben een programma over mensen die met hun caravan door de Europa reizen. Daar moet je een hele goede conditie voor hebben. Zowel voor die reizen als voor groepen in het algemeen.
Ik reis het liefst met mijn partner samen. Dan kunnen we alles in ons eigen tempo doen. En bij elk terrasje aanleggen, dat is voor ons de meest prettige manier van vakantievieren.
Als we naar een bioscoop gaan, komen we daar vooral mensen van onze eigen leeftijd tegen. Als we ergens gaan eten ook.
Als we naar een muziekprogramma gaan, zitten er vooral grijze hoofden in de zaal.
Zelfs bij Bangers en Mash.
Dat is een Ierse band waar nog behoorlijk swing in zit, maar er komen weinig jongeren.
Ze weten niet wat ze missen.

© eva van baar

Smalltalk

Dat is iets wat in elke branche voorkomt.
En niet alleen in het bedrijfsleven, maar ook het privéleven draait er op.
In de wachtkamer van de dokter;
“Wat is het lekker buiten hè?”
“Heerlijk, het lijkt wel voorjaar.”
In de rij bij Albert Heijn.
“Wat een heerlijk weer hè?”
“Nou, het lijkt wel voorjaar.”
Op een verjaarsvisite, als je terecht ben gekomen naast iemand die je totaal niet kent. En die je niet wilt leren kennen ook als je beter kijkt.
“Wat een heerlijk weer hè, het lijkt wel voorjaar.”
Als je pech hebt begint je buurvrouw dan over plantjes en bloemen en al dat moois, waar ik geen verstand van heb.
Ik vind het mooi om naar te kijken, maar ik weet er weinig van.
Ze doen het bij mij ook niet. Planten gaan bij mij dood.
Ik heb ten einde raad maar kunst planten genomen, die blijven gewoon zoals ze zijn.
Dat is trouwens ook een prachtig onderwerp voor smalltalk.
Tenzij je te maken hebt met iemand met groene vingers zoals die mevrouw waar ik het over had. Die had hele groene vingers, je zag het nog als ze haar handen gewassen had.
Ik kreeg een bestraffende preek, ze vond me een waardeloos mens.

Wie niet goed voor zijn planten zorgt is een onmens.
Waar zijn dan al die plastic planten voor, die je bij Ikea kunt kopen?
Juist.
Voor ons. Onze gaven liggen op een ander terrein.
Wij genieten van het park dat door de gemeente wordt aangelegd.
Wij reizen de wereld over voor de schoonheid van de natuur.
Alleen niet in onze huiskamer.
Dat mag toch?

© eva van baar

Bakkies

“Pardon, kunt u even opschuiven?”
“Heb je het tegen mij?”
“Ja, kunt u misschien een stukje opschuiven?” Ken je niet gewoon zegge? Ik wil best een tukkie opschuive, maar je hoef niet so’n kapsones te hebbe. Je ben niet meer as ik hoor”
“Nou, dat staat nog te bezien”
“Wat bedoel je daar nou weer mee. Spreek gewoon je moers taal”
“Dat doe ik ook. Om precies te zijn, dat is mijn specialisme. Ik ben de bak waartin de vertaalattributen zitten. De correspondentie, de belastingpapieren, de hele administratie.
“Hoor hem. Atministrasie. Nou, ik mag dan een veel kleiner bakkie zijn, ik pas op de spullletjes die ze in haar vrije tijd gebruikt, voor de rekreasie, as je begrijpt wat ik bedoel.
En dat is heel belangrijk. Goed tegen de strets.”
“Goed, goed, werk is belangrijk, en vrije tijd ook. Het gaat om de balans, het juiste evenwicht”
“Dacht ik ook. En onder ons gezegd, as ik haar soms bezig zie met die meetlat as ze een patroon uitradert, dat lijkt wel angenome werk!”
“Is jou dat ook opgevallen?We zullen maar je en jij zeggen he, we staan al zo lang in hetzelfde kastje” Ik heet Wim.
Okee Wim, ik heet Frans. Maar om nog even op die srtrets terug te komen”
“stress”
“Jij je zin, stress. Om nog even op die stress terug te komen, een paar jaar geleden moest zon jurk achter mekaar af. En dat was niet gezond voor de spulletjes in me bakkie.
Tegenwoordig neem ze er meer de tijd voor, dat gaat een stuk beter”.
“Zeker, maar ze heeft op dit moment ook veel vrije tijd.
Aan de boekhouding te zien heeft ze dit jaar weinig vertaalwerk gedaan en dan heb je natuurlijk veel meer tijd voor je hobby’s”
“Nou, dat is dan ook wel te merken. Ik heb de penselen al een hele tijd niet meer gezien.
Ze schijnt zo’n akwa- hoe heet dat, weet jij dat? Zo’n schildercursus”
“Aquarelcursus?”
“Dat bedoel ik. Dat schijnt ze te doen en dan nog zingen op de maandag en tussendoor die liedjes voor zangles Hoe heet dat ook weer?”
“Repertoire”
“Kan wel, zo’n frans woord. En dan op vrijdag nog schrijven. Het is een heleboel, ik zou er doodmoe van worden weet je dat?”
“Ja, ik ook. Ik zie het soms hoofdschuddend aan, maar ze schijnt zich het prettigst te voelen als ze lekker bezig is. En daar gaat het toch om, nietwaar?”
“Mijn idee, of het nou uit jouw bakkie komt, of het mijne.”

© eva van baar

Ikea

Omdat we een dvd rek nodig hadden en omdat het toch regende, zijn we vandaag naar Ikea gegaan.
Op zaterdag. Dat bleek achteraf niet zo’n goed idee te zijn.
Op de heenweg hebben we uitgebreid in de file gestaan, want er was een ongeluk gebeurd.
Toen we de gebruikelijke route door Ikea namen, kwamen we als vanzelf bij het restaurant terecht, waar een lange rij stond voor de beroemde Zweedse gehaktballetjes.
Ik hield ondertussen een tafeltje bezet, zo waren de taken weer verdeeld.
Dat dvd meubel was redelijk snel gevonden, maar we wilden ook nog een aantal planken met strips en zo hebben, dat was lastiger.
Die moesten ergens bij staan, maar daar stonden ze niet.
We zwierven door de hele winkel, er schijnt nog een kortere route te zijn, maar die hebben we tot op heden niet gevonden.
Maar ergens anders vonden we de planken en de strips en zo.
Oké, alles opgeschreven, daar moesten we dan beneden nog even naar zoeken, eitje.
Vervolgens kwamen we bij de lampen.
Een hele afdeling met allemaal verschillende lampen.
Met kleine fitting, grote fitting, led en andere verlichting, kortom een eldorado voor een man die er plezier in heeft om ze allemaal uit te proberen, en dat dan een keer of honderd.
Ik had al aanvechtingen om hem onder te brengen in Småland.
Maar ik krijg de indruk dat je daar niet zo lang mag zitten, want er wordt om de haverklap omgeroepen dat Inge en Jort en Evert en Jozef en Ali willen worden opgehaald uit Småland, dus daar was ik dan niet echt lang van af, denk ik.
De onderdelen voor de planken, de strips en zo lagen niet waar ze hoorden te liggen, dat was tenminste consequent, dat moet je Ikea nageven.
Na lang zoeken hadden we toch de hele boel bij elkaar.
Onderweg naar de kassa passeerde we een stapel stoelen met een mevrouw er in die op apegapen lag.
Ik kon me er iets bij voorstellen.
We hadden al een spaghettitang gescoord, en een set bestek voor heel weinig geld. Maar eigenlijk wilden we ook de zwarte wc borstels nog wel hebben. En de fotolijstjes van grenenhout. Die lijstjes waren er niet meer, maar in de lange rij bij de kassa zagen we de zwarte wc borstels. Je kon kiezen, met zwarte of witte houder. Voor 79 cent per stuk, dat maakte veel goed.
Ik overwoog nog of ik om een ijsje zou gaan zeuren in de rij bij de kassa.
Maar daar heb ik maar van af gezien, ik ben bang dat ik anders lopend naar huis had gemoeten.

Het dvd rek bleek heel lang, het kon net in de auto, met een gevaarlijk stuk wat uitstak tussen de stoelen.
Heel voorzichtig rijden dus, en niet stoppen.
Thuisgekomen konden we geen parkeerplek meer vinden want er was een buurtbarbecue.
Maar met enig ruilen en ritselen hebben we ook dat opgelost.
Als ik nog iets ben vergeten bestel ik dat wel online, ons zie je voorlopig niet meer bij Ikea.

© eva van baar

Jaar bij de marine

Naar aanleiding van het bericht op het nieuws dat slachtoffers een wens mogen uitspreken in verband met de straflengte van hun dader, werden mensen op straat geïnterviewd.
Wat zou u zeggen?
Er kwamen een aantal mensen aan de beurt die in duidelijke Amsterdamse bewoordingen vertelden wat ze hun inbreker toewensten.
Mensen waren soms verhuisd na een inbraak. Het is een behoorlijke inbreuk op je leven, om er maar eens een woord tegenaan te gooien, wat behoorlijk op inbraak lijkt.
En dan heb ik het nog niet eens over misdaden die zo ernstig zijn dat je er je hele leven niet meer overheen komt.
Misdaden met ernstig letsel, of moord.

Ik heb meer dan eens verbijsterd gelezen hoe weinig er soms aan straf wordt gegeven, vooral als er niet helemaal duidelijk was of de persoon in kwestie wel helemaal toerekeningsvatbaar was.
Ik heb daar uiteraard zelf ook mijn gedachten over en ik vond het prachtig verwoord, door een van de mensen die werd geïnterviewd.
‘Ze zouden die mensen eens een jaar bij de marine moeten laten werken.’
Ik heb altijd gedacht dat dit een normale baan was, maar kennelijke zijn er insiders die daar anders over denken.
Maar genoegdoening in de vorm van een behoorlijke straf, is heel duidelijk nodig, het is een wezenlijk onderdeel van de straf.
Dat lijkt me ook heel logisch, als je er zomaar mee wegkomt, is dat niet erg stimulerend om zelf netjes te blijven en het suggereert dat het allemaal wel meevalt, dat zo’n misdaad niet zo erg is.
Tot je zelf slachtoffer bent, dan weet je precies hoe erg het is.
Van mij mag het slachtoffer meepraten over de strafmaat.

© eva van baar

De kleur van riet in de winter

Vis

Ik sta in de viswinkel.
Op de toonbank voor me liggen folders van sausjes.
Er staat een dikke man met een smerig bloederig schort voor en er liggen scherpe messen op een houten tafel achter hem.
De bakken met hun ijsgekoelde inhoud stinken.
De vissen kijken me met dode ogen aan.
Verderop kronkelt nog wat.
Die palingen lijken het eeuwige leven wel te hebben.
Ik eet ze nooit, ze staan me tegen.
Als je weet wat ze eten, begrijp je wel waarom.
Er staat een grote bak paella onder een poster van een nog grotere bak paella.
Op de poster lijkt het veel eetbaarder dan in werkelijkheid.
Het ziet er lekker uit, maar ik heb het wel eens geprobeerd, en van mij hoeft het niet meer.
Voor mijn man zijn plezier kom ik hier wel eens wat halen.
Er staan potten met Amsterdamse uiten, en augurken.
De bakken met salade trekken me meer aan, aan een salade kun je niet meer zien wat er in zit.
Uit de bak met gepaneerde stukjes kies ik er een paar uit.
Mijn man vindt dit geen vis, maar daarom koop ik ze ook.
Voor hem koop ik een echte, een herkenbare vis.
Ik hou niet van vis.

Blinde Vink

Hoi, met mij.
O hallo, ik verwachtte je telefoontje al.
Wat ben je aan het doen?
Ik zit met een blinde vink...
O wat zielig, wat ga je er nou mee doen? Er is toch zo'n opvang, hoe heet dat...
Nee, een blinde vink...
Dat zei je toch. Die vogelopvang, die we altijd hadden, dat vrouwtje om de hoek, weet je nog?
Daar bracht iedereen zijn dieren naartoe en dan bracht zij ze weer naar de officiële opvang.
Hoe heette ze ook alweer?
Nee, ik bedoel...
Ja, mevrouw Schouten, ik weet het weer.
Dat heeft ze jaren gedaan, toen we klein waren brachten we alles daar al heen.
Weet je nog die zwerfkat met die gebroken poot, hij liep mank, zo’n cypertje. Ik was toen een jaar of acht, denk ik...
Nee, ik zit te eten.
Aardappels met sperziebonen en een blinde vink.
Zeg dat dan gelijk.

© eva van baar

Happiness

Ik vroeg aan professoren die moeilijke dingen vertelden aan slimme studenten: ‘Vertel me, wat is geluk?’
Ik vroeg aan directeuren van grote bedrijven met veel personeel: ‘Vertel me, wat is geluk?’
Ze schudden hun hoofd en keken me aan of ik gek was.
Toen, op een zondagmiddag wandelde ik langs de rivier.
Ik zag een groep Hongaren met hun vrouwen en kinderen; een vat bier en een accordeon.
Dan is zo’n vraag toch geen vraag meer.
Geluk is gewoon langs de rivier te vinden. Langs de weg, in de natuur.
Geluk vind je in de ogen van een klein kind, in een liefdevol gebaar.
Bij oude mensen, jonge mensen, dieren.
In alles waar je blij van wordt.
Niets moeilijks aan.

© eva van baar

As soon as Fred gets out of bed

Zodra Fred zijn bed uit komt, gaat zijn onderbroek uit en hij trekt hem over zijn hoofd.
Zijn moeder vindt dat hij daar niet hoort, maar Fred houdt hem daar de hele dag.
En ‘s avonds als hij naar bed gaat en het licht gaat uit, belandt zijn onderbroek - waarom weet niemand - aan zijn teen.
Dit is nog eens een goed voorbeeld van het verschil tussen de logica van volwassenen en kinderen.
Waarom zou een onderbroek niet op je hoofd kunnen, of aan je teen?
Kan iemand daar een steekhoudend argument voor verzinnen?
Nee toch?
Wij volwassenen hebben ingesteld dat sokken aan je voeten horen en een hoed op je hoofd. Als het koud is draag je een trui, en op straat draag je schoenen.
Maar wie bepaalt dat?
Kinderen hebben hun eigen logica en die kan heel verfrissend zijn.
Als je een kind nieuwe dingen leert, kijk je met nieuwe ogen naar alles wat zo vanzelfsprekend voor je is.
Ik kan me van mijn oudste dochter herinneren dat ze een jaar of drie was en verrukt uitriep: ‘mama dat pak zit helemaal vol met speculaasjes.’
Ik had het gekocht omdat het vol speculaasjes zat, daar ging ik van uit.
Onze taal heeft ook af en toe woorden waarvan je denkt ‘hoe komt het dat we daar aan zijn blijven hangen?’
Kan iemand me vertellen waarom het tussen de middag heet?
Waartussen?
Ik bedoel maar. Ga eens op je hurken zitten en kijk met je kind mee.
Heel gezellig.

© eva van baar

Roezel

Hallo, mag ik me even voorstellen, ik ben de roezel van mevrouw beneden.
Ik hoef niet uit te leggen wat een roezel is, dat weet u natuurlijk wel.
Vanmorgen was het weer helemaal mis.
Terwijl mevrouw de tanen aan het tammeren was schoot plotseling de teuzel door het open raam naar buiten. Ik had nog gezegd, hou de ramen dicht, maar als je de tanen aan het tammeren bent moet je dat met de ramen op doen anders kun je het net zo goed laten, vond mevrouw.
Goed, de teuzel was buiten. Wat nu?
Roepen hielp niet, lokken met lekker eten ook niet, de teuzel was en bleef buiten.
Na enig overleg besloten we de guipen in te schakelen. Nu zult u misschien zeggen; waarom nou meteen de guipen erbij, je kunt het toch gewoon eerst zelf proberen? Maar mevrouw kan niet tegen doten en ik kan zo snel niet ruiven dus het hoeft verder geen betoog dat het noodzakelijke was om de guipen erbij te vragen om ons te helpen.
Nou zat het ons wel tegen want via de foek waren ze niet te bereiken en de nuis gaf ook al geen antwoord. Een van ons tweeën moest ernaar naartoe lopen om de situatie uit te leggen.
Zoals gezegd kan mevrouw niet tegen doten, dus moet ik er heen. Ik slingerde mijn gief om me heen want het dikkerde een beetje en ging op pad.
Het was ongeveer een half uur lopen dus ik was er vrij snel.
Ik dumpelde het tuinhek binnen en woolde.
Geen reactie. Ik woolde nog eens en was net van plan maar weer weg te gaan toen de botel de deur open deed en vroeg wat ik kwam doen.
Na mijn uitleg vertelde ze dat de guipen verhinderd waren, maar ik kon wel even in de wuivel komen zitten, het zou niet lang duren. Nou zijn wuivels altijd nogal kniefterig en deze vormde daarop geen uitzondering. Wat een droffels en die keven! Zulke koeters had ik nog nooit gezien en dat wil wat zeggen.
Enfin ik ging maar een fompje zitten lezen, dat kortte de tijd. Na een poosje kwam de botel vertellen dat de oefste guip beschikbaar was. Eigenlijk had ik liever de iefste gehad, want die is altijd veel ompiger maar goed, het was tenminste iets.
Toen we thuis kwamen bleek de teuzel er alweer te zijn.
Hij was door de kuiter naar binnen gesprongen en lag behaaglijk tussen de possems.

© eva van baar

Nat

Mijn kat zit in de lectuurmand te wachten tot de vloer droog is.
Er is net gedweild, hij heeft een balletje voor zich op de vloer, maar hij kan er net niet bij met zijn poot.
Hij waagt het er op en geeft het balletje een tik.
Normaal rent hij er wild achteraan en dribbelt als een volleerde voetballer met het balletje.
Maar hij is al eens uitgegleden op een natte vloer, dat heeft hij blijkbaar goed onthouden.
Hij wacht geduldig tot het beter wordt.
Hij heeft een selectief geheugen merk ik.
Hij weet dat hij iedere morgen voer van me krijgt, maar hij loopt ook nog de rest van de dag te zeuren om meer.
Blik voer, welteverstaan, want brokjes heeft hij altijd in voorraad.
Voer voor psychologen.

© eva van baar

Auto’s

Als ik mannen over auto’s hoor praten ga ik er zo onopvallend mogelijk bij zitten.
Niet zo dichtbij dat ze niet meer verder praten, want ik wil niets van het gesprek missen.
Het blijft me verbazen.
Allemaal hebben ze een ander merk auto, van verschillend bouwjaar, op gas, diesel, of loodvrije benzine.
Met een WA-verzekering, all risk, weet-ik-veel, allemaal verschillend. Ze hebben het allemaal het beste geregeld met die auto.
“ Ik heb iedere twee jaar een nieuwe. Je hebt er nooit makken mee en je krijgt een hoge inruilwaarde terug.”
“Ik rijd hem altijd helemaal op. Zodra hij de garage uitrijdt, zakt hij al in waarde. Je kunt hem beter oprijden.”
“Ik rij altijd Renault. Lekkere wagentjes, niet duur. Prima karretje voor die prijsklasse.“
“Die Franse auto’s roesten onder je kont weg (pardon, ik citeer alleen, dit zijn niet mijn woorden).
Nee, geef mij maar een Opel. Heb ik al jaren. Nooit problemen mee.”
Terwijl dit gesprek vol tegenstrijdigheden verder gaat trek ik me peinzend terug.
Ik kom altijd mensen tegen die voor 4.000 gulden een goede auto zeggen te kunnen kopen.
Dat is ons nog nooit gelukt. Mijn man gebruikt onze auto dagelijks voor lange afstanden en hij staat buiten (de auto hoor, mijn man mag gewoon binnen komen).
Wij zoeken dus naar iets wat veilig is en niet zo snel roest. Verder weet ik er ook niets van.
Maar als ik later hun vrouwen spreek, dan moeten die auto’s om de haverklap naar de garage.
Over de rekening wordt tactvol door manlief gezwegen, of er komt zo’n slaande ruzie van dat die vrouwen er voortaan zelf wel tactvol hun mond over houden.
Die man van die 4.000,- had later een betere auto gevonden, voor de dubbele prijs. Zo kan ik het ook.
Maar ik hoef niet, want ik fiets altijd.

© eva van baar

Alkmaar heeft 2.498 spookburgers

Dat klinkt spannend.
Ik weet wat het betekent. Dat wordt trouwens in het krantenbericht duidelijke uitgelegd, maar het is heel verleidelijk om daar hele andere dingen bij te denken.
Wat dacht u van een nieuw soort hamburger? Met een vleugje scherpe saus en uitjes, om het griezelige van spook hamburgers nog eens te benadrukken.
En is Alkmaar nu een spookstad, of moet je daarvoor nog veel meer spookburgers hebben?

En alle burgers die inmiddels zijn overleden?
Die staan ook nergens meer geregistreerd, alleen op het kerkhof.
Zijn dat spookburgers? Of komen die alleen nog spoken bij volle maan om 12 uur nachts op het kerkhof?
En waar wonen die spookburgers dan?
Op een spookkasteel? Of in hogere sferen? Voor wie zijn ze dan nog waar te nemen?
Voor mensen met een zesde zintuig?

Ik vind het knap dat die mensen het nog voor elkaar hebben om ergens vandaan een uitkering te krijgen. Begrijp me goed, het is tegen de wet en onrechtvaardig en onjuist. Laat ik duidelijk zijn over mijn mening. Maar evengoed is het verdraaid knap om dat te regelen als je alleen nog maar een spook bent.
Maar ik vind het een uniek verschijnsel. Helaas niet iets om trots op te zijn. Want als het mogelijk is dat je wel geld krijgt en toch niet bestaat, is er iets behoorlijk mis gegaan.
Maar in Nederland kan dat allemaal, dat zie je maar weer.

© eva van baar

Jeugd

Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst, zeggen ze.

Dat kan soms waar zijn, maar vaak heb je veel aan de rijpheid van je jaren.
Als je dingen hebt geleerd, mensen kunt doorzien, situaties inschatten.
Als je hebt gedaan waar je goed in bent, wat je graag wilt.
Als je levenslessen hebt geleerd.
Als je dingen los kunt laten waar je last van hebt.
Als je hebt begrepen waar het echt om gaat in het leven.
Kennis kun je overdragen, maar ervaring niet.
Die moet je zelf opdoen en dat maakt je rijper, waardevoller als mens.

Goud zoeken

Geroezemoes en gelach in de kamer. De kapstok vol jassen.
In de keuken wordt de houten bak bezorgd met de gebakjes van bakkerij Thomas.
Na al die jaren weet ik de naam nog precies.
Ze waren allemaal verschillend, met mokka, met vruchten, met cake en slagroom, en schuitjes met mokkavulling en glazuur. Die vond ik het lekkerst.
Mijn broer en ik mochten altijd met de schaal rond, en dan hadden we eerst zelf in de keuken de lekkerste uitgezocht.
Deze herinnering is puur goud en dat is te zacht om zo te kunnen gebruiken. Pas in een legering met een ander metaal kun je er iets van maken. Dat leerde ik pas later.

Toen besefte ik dat op iedere verjaardag ook oma er was die kans zag de sfeer te verknoeien: “Dat is nou eens een leuke jurk, Nel. Je moet er een sjaal bij kopen. Zullen we eens samen kijken?”
Zo subtiel, dat de meeste mensen het niet eens merkten, maar wij kenden de achtergrond en voelden de angel.

Nog later zag ik dat dit bij anderen ook vaak gebeurde.
Altijd dezelfde mensen die het hoogste woord hebben. De gastvrouw zelf heeft er weinig aan, die rent met koffie en thee, en komt niet aan gezelligheid toe.
En dan is het toch feest.

In het dagelijks leven kom je vaak niet verder dan 14 karaats, aan 18 hoef je niet te denken, en vaak moet je met doublé genoegen nemen.
De echte goudzoeker weet dat je er veel voor moet doen, en waardeert het des te meer.

Wie er geen oog voor heeft loopt er zo aan voorbij.
Een volle trein tussen Alkmaar en Heerhugowaard.
Iedereen kijkt duf voor zich uit, maar wie uit het raam kijkt, kan het zien.
De lucht is doorschijnend blauw, het heeft pas geregend. Ik zie rood, geel, bruin, allerlei herfsttinten, zoals je ze niet in een tube kunt kopen.
Alleen vandaag. Morgen ziet het er weer heel anders uit.

Het postkantoor, waar in het spitsuur twee loketten open zijn, en je staat natuurlijk in de rij die het minst opschiet.
Naast de stand met folders staat een buggy met een meisje van een jaar of twee.
Als je verstrooid haar kant uit kijkt begint ze te lachen. En jij lacht terug.

Dat vermogen om goud te vinden tussen de dagelijks dingen is iets wat je gevoel van welbevinden op peil kan houden. Dat korreltje goud zit er speciaal voor jou, maar je moet er wel attent op zijn.
De keren dat ik zelf in staat ben dit vermogen vast te houden, is alles wat ik moet doen makkelijker.

Ik hoop van harte dat mijn kinderen dit ook kunnen, dan geef ik met een gerust hart mijn goudzoekers gereedschap door.

© eva van baar

Geluk

Thema geluk.
Kun je je geluk zelf maken?

Ik las ooit ergens het zinnetje; geluk bestaat niet, je moet maar proberen zonder geluk gelukkig te worden. Ik ben bang dat ze gelijk hebben.

Geluk zit niet in de omstandigheden, maar in jezelf.

Je bent een gelukkig mens als je het daar kunt vinden en het vermogen hebt om het zelf te maken.
Hoe kan dat nou; fijn huis, lieve man, lieve kinderen, goede baan. Alles prima voor elkaar, maar je kunt er helemaal niet blij mee zijn.
Hoe komt dat?
Als ik daar het antwoord op wist was ik rijk, dan kon ik het geluk verkopen aan iedereen die het wou hebben.
O nee, dan was geluk alleen bereikbaar voor wie het kon betalen.
Misschien moeten we geluk juist wel duur gaan verkopen, net als goud en diamanten zodat mensen het meer waarderen.
Zou geluk dan ook duurzamer zijn en niet opraken of wennen?
Hoe zou je het moeten verkopen?
Ingeblikt of vers van het mes, per strekkende meter of in bosjes.
En wie zou het moeten doen?
Er zou een hele nieuwe bedrijfstak ontstaan.
Prima voor de werkgelegenheid, goed voor het toerisme, goed voor de export.
En hoe kom je er aan, moet je het verbouwen, kun je het ergens delven?
Moet het worden ontwikkeld in een laboratorium, of moet het gefabriceerd worden?
Als we er maar geen oorlog om krijgen.
O nee, dat kan niet, want geluk is er voor iedereen en het is niet te koop.

Vrije tijd

De meesten van ons zitten op school, of hebben een werkkring.

Dan is het weekend de tijd waarin je kunt doen wat je leuk vindt.

Als je samen werkt, en je hebt samen de zorg voor je gezin, wordt je vrije tijd schaarser.

Als je gepensioneerd bent, krijgt vrije tijd weer een andere inhoud, omdat je niet meer hoeft te werken.

Vrije tijd staat meestal in een tegenstelling tot werken, school of andere verplichtingen.
Maar als je in je vrije tijd iets doet waarvoor een ander wordt betaald?
Zoals vrijwilligerswerk. Of je doet een cursus of een opleiding.

Wat maakt vrije tijd tot vrije tijd?
Is het tijd waarin je niets hoeft?
Of tijd die je zelf kunt indelen?
Of tijd die je voor je plezier kunt doorbrengen?

Kunst

Ik sta in een winkeltje en kijk om me heen.
Er hangen schilderijen in drie dimensies, spreuken, tekeningen en er staat een geboetseerd kinderkopje.
Allemaal vormen van kunst en ze spreken me allemaal aan.
Ik kan niet boetseren. Ik schilder wel.
Als het abstract mag zijn gaat het nog wel, maar als het ergens op moet lijken lijkt het nergens op, als u begrijpt wat ik bedoel.
Maar zo’n kinderkopje zou ik willen maken.
Voor een keer vind ik het jammer dat ik dat niet kan.
Degene die het gemaakt heeft, heeft kans gezien iets over te brengen waar ik geen woorden voor heb.
Iets van dat zachte, dat pure, dat elfjesjachtige wat kleine kindertjes nog hebben en wat je zelfs op een foto niet altijd terug kunt vinden.
Maar ik realiseer me wel dat ik een paar jaar geleden, toen ik zelf nog geen kinderen had, dit kopje voorbij ben gelopen zonder het op te merken.
Net als een schrijver bereikt ook een beeldhouwer alleen degene die oog heeft voor zijn werk.
Je werkt eigenlijk voor jezelf en af en toe komt er een gelijkgestemde ziel, die ziet wat jij ziet.

© eva van baar

Troost

Bestaat troost wel echt?
Kun je iemand troosten die ontroostbaar is?
Ik kan me herinneren dat ik in situaties die om troost vroegen, toch altijd veel had aan mensen die de moeite namen om naast me te staan.
Zelf denk je dan soms dat het weinig zin heeft, en dat je niet weet wat je moet zeggen.
Maar degene die troost nodig heeft, heeft er heel veel aan.
Als je maar naast mensen gaat staan.
En je je realiseert dat je nooit echt bij iemand van binnen kunt kijken.
Je kunt reiken naar hun gevoel, je komt er nooit helemaal.
Maar het feit dat iemand het probeert, doet heel veel.
Daar gaat troost van uit.

© eva van baar

Stilte

Suizende stilte
Diepe stilte
Alleen geaccentueerd
Door een ritselend blad
En de verre schreeuw van een vogel

Stilte in jezelf
Diepe stilte
Alleen geaccentueerd
Door je ademhaling
En het kloppen van je hart

Stilte
Om even
Intens te leven

© eva van baar

Eva van Baar | evavanbaar@gmail.com

Eva van Baar

Schrijven is doen